Parijs, Londen, Barcelona. De grote steden in Europa trekken jaarlijks miljoenen bezoekers die naar de bekende toeristische spots gaan. Wil je een keer echt verrast worden, dan moet je absoluut naar Frankrijk afreizen en Straatsburg bezoeken. Een schilderachtige en sfeervolle stad met een interessante mix van Franse en Duitse invloeden, wat duidelijk zichtbaar is in de cultuur, architectuur en keuken.
Wij besluiten twee dagen Straatsburg te bezoeken. We kiezen voor een hotel op loopafstand van de binnenstad. Het gezellige Hotel Du Dragon biedt een veilige parkeerplaats achter slot en grendel en vormt daarmee de perfecte uitvalsbasis om de stad te verkennen.
Straatsburg ligt in het noordoosten van Frankrijk aan de rivier de Rijn, die de natuurlijke grens vormt met Duitsland. De stad is bekend vanwege de verschillende Europese instellingen, waaronder het Europees Parlement, de Raad van Europa en het Europees Hof voor de Rechten van de Mens. Het Europese district, met zijn moderne architectuur, vormt een interessant contrast met het historische centrum.
Wij duiken eerst het historische stadscentrum in. Grande Île is een doolhof van smalle straatjes en vakwerkhuizen en staat niet voor niets op de UNESCO Werelderfgoedlijst. Dit ‘eiland’, omringd door de rivieren de Ill en de Rijn, is een schatkamer van middeleeuwse en renaissance-architectuur. De dicht opeengepakte gebouwen en smalle straatjes geven een goed beeld van het middeleeuwse stadsleven. Perfect om te voet te verkennen, wat wij op dag één ook doen.
Een van de charmantste wijken is Petite France, het sprookjesachtige hart van Straatsburg, bekend om zijn schilderachtige kanalen en pittoreske huizen. Dit schilderachtige gebied staat bekend om zijn goed bewaarde vakwerkhuizen, kronkelende straatjes en charmante kanalen. In de 16e eeuw was dit gebied een toevluchtsoord voor patiënten die leden aan syfilis, destijds bekend als de ‘Franse ziekte’. Tegenwoordig is het een van de meest geliefde wijken van Straatsburg en een belangrijke toeristische trekpleister. Petite France is ook mooi te bewonderen met een boottocht door de kanalen van Straatsburg. Dat doen we morgen!
Wij bezoeken de eerste dag ook de Notre-Dame kathedraal, maar niet voordat we een ijsje hebben gehaald bij Chez Christian, op een steenworp afstand van de kathedraal.
De Notre-Dame kathedraal, een gotisch meesterwerk voltooid in 1439, was ooit het hoogste gebouw ter wereld en is nog steeds een van de hoogste kathedralen van Europa. Je kunt de kathedraal ook beklimmen. We tellen 332 treden alvorens we puffend gaan genieten van een fantastisch uitzicht over de stad, het Zwarte Woud en de Vogezen. De kathedraal is ook beroemd om zijn astronomische klok die elk kwartier in actie komt. Die bekijken we aansluitend. Leuk om te zien.
’s Avonds is er keuze genoeg om op een van de gezellige terrassen of in een van de restaurantjes een maaltijd te nuttigen. De Tarte Flambée mag niet ontbreken. Deze plaatselijke specialiteit is een dunne, knapperige deegbodem bedekt met crème fraîche, uien en spek. Het wordt vaak vergeleken met pizza, maar heeft een unieke smaak en textuur.
Dag twee. We pakken de fiets! Straatsburg is een stad die voor ieder wat wils biedt: rijke geschiedenis, prachtige architectuur, levendige cultuur en schitterende natuur. En om die laatste reden is de fiets handig. We bezoeken het Oranjeriepark, het oudste park van de stad, een populaire plek voor zowel locals als toeristen. Hier kun je heerlijk wandelen, fietsen of gewoon ontspannen in de groene omgeving. We fietsen ook door naar Parc de Pourtalès in Robertsau, een prachtig park met kasteel. Wat heeft Straatsburg toch veel groen.
Op de terugweg fietsen we langs de Europese instellingen, die ook te bezoeken zijn. Daar kiezen wij dit keer niet voor. Wij bezoeken wel de Duitse wijk Neustadt met de centrale Place de la République. Een fascinerende wijk die een unieke blik biedt op de geschiedenis en architectuur van Straatsburg. Met zijn majestueuze gebouwen, brede boulevards en culturele bezienswaardigheden vormt Neustadt een belangrijk en intrigerend onderdeel van de stad. Een wijk die het rijke verleden van Straatsburg met zijn Duitse invloeden weerspiegelt en zeker een bezoek waard is voor iedereen die geïnteresseerd is in geschiedenis, architectuur en stedelijke planning. Ook deze wijk is toegevoegd aan de UNESCO Werelderfgoedlijst.
Op het terras is de conclusie snel gemaakt: Straatsburg heeft alles wat je van een stedentrip mag verwachten. Een betoverende en verrassende stad!
Bosbranden, extreme hitte, noodweer. Het nieuws opent er deze zomer dagelijks mee. Zuid-Europa is niet altijd meer het vakantieparadijs waar we van dromen. Wij hebben er dit keer geen last van. We kiezen deze zomer voor actie en koelte in de Schotse Hooglanden. Op zoek naar woeste natuur, historische plekken en pure tradities. We duiken voor de verandering in het spoor van het historische tijdreisdrama Outlander.
Wereldwijd volgen miljoenen mensen via streamingdiensten als Netflix de televisieserie Outlander, dat zich grotendeels afspeelt in de Schotse Hooglanden. Het verhaal volgt het leven van Claire Randall, een verpleegster uit de Tweede Wereldoorlog, die per ongeluk door een magische steen terug in de tijd wordt getransporteerd naar het Schotland van 1743. Haar man Frank achterlatend. De serie vertelt het meespelende verhaal, waarin Claire Jamie leert kennen, maar toont vooral ook de schoonheid van Schotland in al haar facetten.
Precies dat spoor kiezen we deze zomer. We zijn overigens niet de enige. We merken tijdens onze 10-daagse trip dat vanuit de hele wereld ‘fans’ op zoek zijn naar de verhalen achter Outlander. Het weer is hier op het eiland zoals verwacht niet geweldig, maar we zijn al blij wanneer het met een graad of 20 droog blijft. Maar het zal een vakantie worden waarin we ons regelmatig verwonderen.
Edinburgh
Naar Edinburgh kun je op verschillende manieren. Wij kiezen voor het vliegtuig richting de hoofdstad van Schotland. Het avontuur begint al op het vliegveld. Want onze huurwagen heeft het stuur aan de andere kant en dat betekent meteen ook dat we aan de ‘verkeerde kant’ van de weg moeten rijden. “Nee hier rijd je aan de juiste kant van de weg”, laat een Schotse dame ons lachend weten. Alles went. Na de auto een paar rotondes linksom te hebben gestuurd, hebben we de smaak te pakken.
Edinburgh is een prachtige stad waar we de hele dag rondwandelen. De Royal Mile is de hoofdstraat die Edinburgh Castle – met de Schotse kroonjuwelen – verbindt met het Palace of Holyroodhouse. Daar waar de kersverse koning Charles onlangs nog logeerde tijdens de Schotse kroning.
Maar Edinburgh biedt zoveel meer. Een prachtig pittoresk plekje is Dean Village, net buiten het centrum in de havenwijk Leith. Wat een schoonheid en rust. In onze Outlander-beleving gaan we ook op zoek naar het befaamde trapje voor de drukkerij van Jamie. Een belangrijke plek in de serie. We vinden de trap in het oude deel van de stad, nabij Bakehouse Close. Het is één van de best bewaarde voorbeelden van het oude Edinburgh uit de zestiende eeuw. We ontmoeten hier vandaag enkele Spaanse Outlanderfans.
Fife
Vanuit Edinburgh koersen we een dag later richting Fife. Onderweg doen we Midhope Castle en Blackness Castle aan. Twee belangrijke locaties in Outlander. Midhope Castle in Abercorn vormt in de serie het decor voor Lallybroch, waar de Fraser-Clan woonde en Jamie opgroeide. Via een smalle weg bereiken we de pittoreske plek. Het is vroeg en rustig. We mogen alleen aan de buitenkant kijken, maar zijn onder de indruk van het statige gebouw dat in de verte opdoemt en ons in gedachten meeneemt naar de gebeurtenissen in de serie. We kijken onze ogen uit. Een feest van herkenning.
Blackness Castle, een fort uit de vijftiende eeuw, vinden we amper 7 kilometer verderop. In de serie doet het dienst als Fort William ,het hoofdkwartier van Black Jack Randall, waar Jamie wordt gegeseld op de open binnenplaats. We kijken prachtig over het kleine haventje uit en beklimmen de kasteelmuren. Alsof we terugvliegen in de tijd. We horen alle andere verhalen van het kasteel, die ook in de Schotse geschiedenis een belangrijke plek heeft ingenomen.
We drinken een kop koffie en zetten koers naar Falkland, waar we overnachten. Het pleintje in het dorp vormt in de serie het decor voor de middeleeuwse stad Inverness. De herkenning is er meteen. De B& B uit de serie is in werkelijkheid het Convenanter Hotel, waar je zowaar in een Outlander-kamer kunt overnachten. Het herkenbare memorial trekt veel bekijks. Maar ook de schilderachtige straatjes in het dorp zijn prachtig. We genieten van een wandeling, net als een handvol andere Outlanderfans.
Craigh na Dune
We stappen in de auto op weg naar Inverness. Onderweg bezoeken we Tibbermore Church, een klein kerkje dat in de serie dienst doet als heksenrechtbank. In de kerk zijn foto’s van de televisie-opnamen te zien. We zijn de enige bezoekers. De verlaten kerk doet mysterieus aan.
Vervolgens rijden we 110 kilometer via een smalle weg door de Hooglanden, op weg naar Craigh na Dune. Een prachtig stukje natuur, waar in de serie de mysterieuze stenencirkel te vinden is, waarmee Claire terug in de tijd reist. De stenen ontbreken in werkelijkheid. Die zijn speciaal voor de filmset opgebouwd. Clava Cairns, een echte grafveld uit de bronzen tijd nabij Inverness, diende als inspiratie. Desondanks is dit plekje pure natuur indrukwekkend. Zeker nu het zonnetje schijnt en het bomenveld van Craigh na Dune mysterieus wordt uitgelicht. Bijzonder is dat je hier op dit particuliere gebied mag wandelen, maar dat deze hotspot in de officiële Outlandertours amper voorkomt. Tip: op Google Maps, kun je de locatie wel vinden!
De laatste stop op weg naar Inverness is het Highland Folk Museum, een gratis openluchtmuseum in Newtonmore met een dorp waar je waar Jamie en Claire verbleven in de periode voor de opstand van de Jacobieten, die de Britse troon willen herstellen. Regelmatig worden hier Outlander-dagen gehouden. Wij maken een wandeling en dompelen ons onder in het verleden. Een prachtig museum.
Battle of Culloden
Inverness gebruiken we als tussenstop, maar de stad is ook sfeervol. Hier begint de monding van het beroemde Loch Ness, waar we later deze week naar toe gaan. ’s Avonds is het gezellig in de pubs, met bijna overal livemuziek. En of je het wilt of niet, je danst mee.
Vanuit Inverness bezoeken we een dag later het Battlefield waar de Slag om Culloden wordt herdacht. Op amper een kwartier rijden van Inverness. Het is ook een belangrijke gebeurtenis in de serie Outlander. Op 16 april 1746 vloeide er veel bloed in de Schotse Hooglanden, waar de Jacobieten tevergeefs vochten tegen de Hertog van Cumberland. Het is één van de beroemdste veldslagen van Groot-Brittanië. Het wordt hier heel fraai zichtbaar gemaakt in het visitorscentrum en via een wandeling over het slagveld, waar de rode vlaggen (Britse leger) en de blauwe vlaggen (Jacobieten) de linies aangeven. Overal zien we monumenten van de clans die hier mensen verloren. Zoals de Fraser-clan, waar Jamie in de serie bij hoort.
Onder de indruk doen we een kilometer verder op ook nog even de grafstenen van Clava Cairns aan, die symbool stonden voor Craigh na Dune. Wat opvalt is dat veel Outlanderfans (voor de foto) hier door een grafsteen heen proberen te gaan. Oké wij doe een poging, maar moeten daarna toch echt weer in onze eigen auto de reis hervatten…
Loch Ness
Vanuit Inverness rijden we richting Fort William. Onderweg stappen we op de boot op het beroemde Loch Ness, het symbool van de Schotse folklore en mythologie. Niet om het monster ‘Nessie’ te spotten – al zou het mooi zijn als wij net die bezoekers zijn die het beest voor het eerst ontdekken – maar we varen richting Urquhart Castle. Waar Claire en Frank op bezoek gingen tijdens hun tweede huwelijksreis. Het is een prachtig beleving en levert mooie plaatjes op.
We zijn aangekomen in Fort William. Onze laatste tussenstop voordat we terugkeren in Edinburgh. Het vormt de uitvalsbasis voor een dag wandelen in Glen Coe, een van de mooiste gebieden van Schotland. Glen Coe is de vallei van de rivier de Glen. Het dal is omringd door steile en ruige bergtoppen. De bergen van Glen Coe zijn prachtig te zien in de openingsleader van Outlander. Maar ook enkele James Bond-films gebruikten Glen Coe als natuurlijk decor voor hun avonturen. We parkeren onze auto bij uitzicht punt The Three Sisters, een van de mooiste plekjes. De wandeling is pittig, temeer omdat het weer vandaag niet meevalt, maar al glibberend bedwingen we toch een stukje van de bergen… Puur genot.
Onze reis zit er bijna op. Op de terugweg van Fort William naar Edinburgh doen we op de route Doune Castle aan. Doune Castle is in Outlander bekend als Castle Leoch. De ruïne werd door Claire en Frank bezocht in 1940 en na haar tijdreis keerde Claire daar terug als gast van de Clan McKenzie. We ontmoeten hier veel andere Outlanderfans en extra leuk is dat de rondleiding in iedere ruimte ook verhaalt over de Outlanderervaringen. Deze plek biedt daarnaast ruimte voor een mooie wandeling rond het kasteel. Je voelt je terugkeren in de tijd.
Johnnie Walker
En dan zit onze trip er bijna op. Terug in Edinburgh, trekken we nog even de gezellige stad in, waar bijna iedere week wel een festival wordt gehouden. Edinburgh is verrassend veelzijdig, biedt een prima openbaarvervoernetwerk, veel musea, sfeervolle winkelstraten en gezellige pubs. Wij besluiten als afscheid nog iets typisch Schots te doen: een whiskey-experience bij Johnnie Walker. We mogen onze eigen drankjes maken en proosten op Schotland en Outlander. Het was ons een genoegen en komen zeker terug. Want onze nieuwsgierigheid naar Schotland is eigenlijk alleen nog verder gegroeid. Zo staat eilandengroep ‘Isle of Skye’ staat nog op ons verlanglijstje…
Zelfs sneeuw ontbreekt deze doordeweekse decemberdag niet. Het is precies een week voor kerst, wanneer we een bezoek brengen aan Maastricht en Valkenburg. Om ons onder te dompelen in de betovering die de decembermaand iedere keer met zich meedraagt. Vooral in het uiterste zuiden van ons land. Het beroemde plein dat in de zomer het domein is van André Rieu met zijn orkest, wordt in de winter omgetoverd tot Magisch Maastricht Vrijthof. Een plek die kerstgevoel ademt. Met een lokale kerstmarkt, een megagroot reuzenrad, een overdekte schaatsbaan, sfeervolle muziek en sprankelende lichtjes.
Maar eigenlijk stopt het hier niet mee. De hele binnenstad van Maastricht is feestelijk aangekleed. De stad nodigt uit om te winkelen. En als de avond valt – en dat is in december best vroeg – wordt Maastricht er alleen maar mooier op. Maar voordat het zover is, genieten we van Maastricht en bezoeken we ook even de prachtige Basiliek van Sint Servaas. Om de heilige schatten te aanschouwen in deze 11e eeuwse Basiliek. Hier ben je even weg van de drukte op het Vrijthof. Een mooi decor om even een kaarsje op te steken. In Maastricht weten ze trouwens wel raad met kerken. Op een steenworp afstand vinden we namelijk de Boekhandel Dominicanen, in een prachtig Middeleeuwse kathedraal.
In een van de gezellige cafeetjes, genieten we van warme chocomel en Limburgse vlaai. Hoe kan het ook anders. Om vervolgens in een schemerend Maastricht weer buiten te komen. Een mooi moment om één van de ‘magische’ lichtroutes te wandelen. Langs bomen vol lichtjes, prachtige guirlanders van straat tot straat, winters plezier op de pleintjes en overal kerstklanken. En natuurlijk eindigen we op Magisch Maastricht Vrijthof, waar het inmiddels gezellig druk is. Dat is het voordeel van een doordeweekse dag. We kunnen prima bij de chalets, pikken nog een oliebol mee en genieten van de schaatsers op de ijsbaan.
Het is mooi geweest. In een zijstraat stappen we het gezellige café-restaurant Van Bommel binnen. Waar zowaar een tafeltje vrij is voor een hapje en drankje. Een mooi einde aan en gezellige dag…..
Na een vroeg ontbijt checken we uit in Galerie Hotel DIS, een gezellig hotel in een monumentaal pand. In de binnenstad met parkeergelegenheid. We krijgen een prima tip van de hoteleigenaar. In Valkenburg moet je parkeren op het Berkelplein. En inderdaad merken we amper een half uur later dat dit een prima locatie is, vlak bij de binnenstad en alle grotten. We lopen een paar honderd meter verderop al de gezellige Grotestraat in. Valkenburg is de hele decembermaand een beetje magisch. Net als Maastricht. Dat komt door de vele sfeervolle winkeltjes, restaurantjes en cafés, maar zeker ook door de activiteiten. Kerstmarkten in de grotten, twee keer in de week een heuse parade met lichtjes en een ritje met de kabelbaan. Wel belangrijk is dat je voor veel deze activiteiten kaartjes reserveert. Je krijgt dan een tijdsblok toegewezen. Het is verstandig dat vooraf thuis te doen. En we merken ook vandaag dat losse kaartjes amper nog verkrijgbaar zijn. Valkenburg is populair.
Wij hebben ons huiswerk gedaan, maar wandelen eerst door het centrum. Waar ook ruimte is voor straattheater. Leuk!
Wij hebben wat highlights uitgezocht en beginnen met een bezoek aan de Gemeentegrot. Hoe leuk. Het is volgens een van de vrijwilligers de oudste en grootste ondergrondse kerstmarkt van Europa. Waarvan acte. We lopen inderdaad eindeloos over een prachtig verlichte kerstmarkt. En er is gelukkig ook nog gelegenheid om aan het eind een kop koffie met iets lekkers te nuttigen. We genieten. Ook van de livemuziek!
Eenmaal buiten is het wel even knipperen met de ogen in het volle daglicht. Het is meteen weer een paar graden kouder en dat merken we vandaag. Ook overdag vriest het licht. Santa’s Villa vinden we vlak bij het water. Veel leuke kerstspulletjes, maar vooral ook veel lekkernijen. Hier kom je niets te kort.
We slenteren door Valkenburg en merken dat het al donker wordt. We bezoeken niet alle grotten, maar in Valkenburg zou je er gerust nog een dag aan vast kunnen knopen. Dat doen wij dit keer niet. Maar we bezoeken aan het eind van de middag nog wel Winter Wonderland. Eerst zien we het kerstverhaal in de ondergrondse mergelgangen van de Wilhelminagroeve. Met prachtige grote beelden. Vervolgens laten we ons met de kabelbaan naar de Wilhelminatoren brengen, die is omgetoverd tot megagrote verlichte kerstboom. Het is ook de plek om even een hapje te eten. Een heerlijk rustmoment, dat we afbreken wanneer we zien dat we snel naar beneden moeten voor de Landal Christmas Parade. De hele dag horen we al, dat we die niet mogen missen. Deze sprookjesachtige kerstoptocht trekt maar twee keer per week door de oude straatjes van Valkenburg en laat dat vandaag ook gebeuren!
Er is ons niets teveel beloofd. Rijkelijk versierde praalwagens, groepen dansers en prachtig versierde deelnemers. Een prachtige afsluiting van twee mooie kerstdagen in Zuid-Limburg. Hoewel afsluiting: we duiken nog wel even een cafeetje in voor een afscheidsdrankje… Nee geen glühwein, we moeten nog in de auto terug….
Een stad die me altijd al boeide. Berlijn, dat zoveel verhalen te vertellen heeft. Een stad die populair is bij Nederlanders. En goed bereikbaar! Je bent er met de trein in een uurtje of zes, maar kunt ook de auto of het vliegtuig pakken.
Berlijn is een relaxte stad. Wij kiezen voor Motel One in stadsdeel Mitte, vlak bij de Potzdamer Platz. Een mooi hotel dat zich bevindt in de Mall of Berlin. Dus winkels in overvloed. En handig: voldoende parkeergelegenheid. Het hotel heeft geen grote kamers, maar is wel netjes en praktisch voor een bezoek van een paar dagen aan de Duitse hoofdstad.
Waar begin je tijdens je eerste bezoek aan deze historische stad? Eerst maar eens een rondje wandelen en meteen valt op dat dwars door de stad overal de historische route van de muur zichtbaar is gemaakt. Dwars door grasvelden, dwars over wegen en schuin over pleinen is het spoor zichtbaar. En soms staat er nog een stuk muur ter illustratie. Ook op de Potzdamer Platz.
Fietstocht
We boeken via de website Cityspotters een fietstocht met Nederlandse gids. De volgende morgen gaan we vanaf 10 uur op pad. Berlijn blijkt een perfecte stad voor de fiets. Maar liefst drie-en-een-half uur rijden we kriskras door de stad. Langs de Rijksdag en zijn glazen koepel, we zien de woning van toen nog premier Angela Merkel, We rijden over Unter der Linden naar de Brandenburger Tor en maken foto’s bij Checkpoint Charlie, de meest beruchte grensovergang in het gespleten Berlijn. Heel bijzonder is de Bernauer Straße, waar een groot deel van de muur, die vroeger vlak langs de woningen liep, in tact is gebleven. Er staat ook een authentieke wachttoren. Waar tijdens de oorlog ‘Ossis’ probeerden te vluchten. Vaak tevergeefs. Grote foto’s aan de gebouwen geven een gevoel aan de tijd van toen.
De fietstocht is een mooi ankerpunt. Vandaaruit gaan we verder zelf op pad. We kopen bij Visit Berlin twee Berlin WelcomeCards waarmee we niet alleen drie dagen gebruik kunnen maken van het openbaar vervoer, maar ook korting krijgen bij tal van musea. De kaarten zelf zijn handig om je met bijvoorbeeld de U- of S-Bahn snel en gericht te verplaatsen. Het openbaar vervoer in Berlijn is prima geregeld.
Hackesche Markt
De avond is ondertussen gevallen over Berlijn. Op zoek naar een restaurant komen we op de Hackesche Markt terecht. Het centrum van kroegjes en vooral restaurants. Ook de verbindingsweg Oranienburger Straße heeft enkele leuke restaurants. Het is donderdagavond en we meldden ons met twee personen spontaan aan de deur. Het lijkt redelijk vol, maar kunnen er meteen terecht. Heerlijk eten en drinken. Dat hebben ze in Duitsland goed voor elkaar.
De volgende dag wandelen we na het ontbijt de stad in. Soms afgewisseld met een ritje met de metro. Daarmee bezoeken we bijvoorbeeld de beroemde Kurfürsterdam en de nabij gelegen Gedächtniskirche. Deze kerk aan de Breitscheidplatz is ook wel bekend als ‘de holle kies’. In het gebied rondom de Keiser-Wilhelm-Gedächtniskirche vind je veel straatartiesten, handelaars en bedelaars. En vlakbij veel winkels.
De volgende halte is een bezoek aan de Tempelhof. Deze voormalige luchthaven was tijdens het Nazi-regime de plek van militaire parades. Tijdens de oorlog was Tempelhof een belangrijke luchtbrug voor de bewoners van West-Berlijn. Tegenwoordig is het de plek om even aan de drukte van de stad te ontsnappen. Dat doen wij niet lang, want we willen ook nog even naar de Fernsehturm, in het voormalige Oost-Berlijn. Niet alleen voor een goed uitzicht over de stad, maar ook om de draaiende bar te bezoeken. Hier kun je ’s avonds ook dineren. Het uitzicht is inderdaad prachtig. Tip: koop je kaartjes van tevoren online want de rij ter plaatse is vaak lang. Ook dit keer!
’s Avonds willen we een barretje zoeken. Het liefst met livemuziek. Die vinden we op een vreemde plek…. In winkelcentrum Euro-Center aan de Tauentzienstrasse. Op de begane grond van het verlaten winkelcentrum vinden we in een hoek het bruisende café. Het is er gezellig druk en inderdaad zorgt de livemuziek voor extra sfeer. Een mooie afsluiting van twee-en-een-halve dag Berlijn. Een stad die indruk heeft gemaakt met al zijn verhalen…. We komen zeker terug om nog wat verder in de geschiedenis te duiken en nog meer te genieten van al het moois van Berlijn.
Oja, weet je hoe je als bezoeker kunt zien of je in het oosten of westen wandelt? Door de verkeerslichten. Zijn dat grappige mannetjes, dan ben je op dat moment in het voormalige Oost-Berlijn…
Zo lang geleden, maar toch zo dichtbij. Aleida Bakker-Joosten is 101 lentes jong. Ze werd in 1918 geboren in Zevenaar, tijdens de Eerste Wereldoorlog, meldde zich tijdens de Slag om Arnhem als vrijwilligster om slachtoffers te verplegen en woont tegenwoordig in Hillegom. Met mevrouw Bakker-Joosten heb ik vandaag een afspraak. Een bijzondere ontmoeting waarin mijn oude geschiedenisboekjes met verhalen tot leven komen.
Voor Kunstwerk! Liemers Museum breng ik de geschiedenis van de Turmac in verhalen tot leven. Ik mag ook mevrouw Bakker-Joosten op bewegend beeld vastleggen. Ze is familie van makelaar Joosten en de boerderij waar ze geboren is, stond vroeger in het centrum van Zevenaar. Waar ooit het ING-kantoor zetelde.
Mevrouw Bakker-Joosten is 101, ik ben 52. Half zo oud. Waar ik vandaan kom, vraagt ze? Ik woon in Ooy en kom uit Groessen. “Daar heb ik altijd een vriendin gehad”, klinkt het dan enthousiast. “Van Kempen heette die… samen gingen we naar de Groessense kermis. Heel gezellig.” Er verschijnt een brede grijns op het gezicht: “We gingen alle kermissen in de regio af.”
Mevrouw Bakker-Joosten zit op de praatstoel. “De kermissen zijn nog steeds erg leuk”, zeg ik. Vervolgens duiken we de geschiedenis in. Van de Turmac en dus ook van de Tweede Wereldoorlog. De herinneringen worden plots vager. “Ik heb veel weggedrukt”, klinkt het dan. Toch komt ze met indrukwekkende ‘flarden’ uit het verleden. Een zwart hoofdstuk dat ze het liefst wil vergeten. Ze vertelt over de vijftien onderduikers die haar ouders een plek gaven in de boerderij, over de ontmoeting met haar man en over haar werk tijdens de Tweede Wereldoorlog, toen ze als directiesecretaresse van de beroemde Turmac-directeur Carel Gersdorf werkte. Gerdorf was de man die eveneens Joodse onderduikers een plek gaf en daarom door de Duitsers werd gefusilleerd. “Vreselijk”, herinnert ze zich. “Ik was helemaal van slag toen ik het hoorde en heb de Duitsers uit het kantoor gebonjourd. Dat ik dat durfde begrijp ik nog niet…” Ja ze weet dat Gersdorf is vereerd met een eigen straat in Zevenaar. “Terecht, het was een lieve man.”
Aleida Bakker-Joosten besluit zich tegen het einde van de oorlog aan te melden als vrijwilliger bij de Slag om Arnhem. Ze verpleegt gewonden en het leed raakt haar. Ze raakt de beelden nooit meer kwijt. De verhalen helpen in de verwerking…. Maar ze is een positief mens en er komt er weer een lach op haar gezicht. “We moeten niet terugdenken aan slechte dingen, maar alleen aan de mooie dingen…”
“Het lijkt zo normaal. Maar dat wij in vrijheid mogen leven, is eigenlijk heel bijzonder. Het is goed om daar af en toe bij stil te staan.”
Aan het woord is de nieuwe Commissaris van de Koning van de Provincie Gelderland John Berends (63). We ontmoeten hem op zijn kantoor op het Provinciehuis in Arnhem om te praten over 75 jaar herdenken. Vanuit het raam hebben we prachtig zicht op de John Frostbrug en het Airborne Memorial. Op deze plek word je iedere dag geconfronteerd met de geschiedenis van Arnhem. “Soms sta ik voor het raam en neem ik alles in mij op. Het is toch bijzonder wat hier allemaal is gebeurd.”
John Berends maakte de Tweede Wereldoorlog zelf niet mee en toch loopt deze als een rode draad door zijn leven. Verhalen van zijn ouders, de herdenkingen als burgemeester en wethouder. Het maakte indruk. “Vanuit de overlevering heb ik veel verhalen meegekregen. Ik ben opgegroeid in Zwolle. Mijn vader was schilder en mijn moeder had een ‘Blokker-achtige’ winkel in het centrum van de stad. Zij maakten de oorlog bewust mee, maar praatten er nooit veel over. Toch kreeg ik flarden mee. We bezochten jaarlijks de dodenherdenking in de Meppelerstraatweg. Op die plek zijn in de oorlog meerdere mensen gefusilleerd. Ik speelde trompet in de plaatselijke harmonie. We maakten tijdens de herdenking koraalmuziek. En een dag later vierden we op diezelfde plek de bevrijding. Heel bijzonder. Net als de verhalen die werden verteld. Een verhaal dat heel dicht bij ons kwam, had te maken met mijn broer. Die trouwde met een Joods meisje. Die kwam bij ons binnen en vertelde dat ze geen familie meer had. Die was allemaal uitgemoord in de oorlog. Dat komt wel binnen hoor.”
Vrijheid
De oorlog kwam bij John Berends ook voorbij in zijn rol van wethouder en burgemeester van Harderwijk en Apeldoorn. “Het klinkt cliché, maar ik ben in die tijd gaan beseffen dat vrijheid echt een groot goed is en daar hoort herdenken bij. Je denkt dat het wat sleetsraakt omdat het zo normaal is geworden, maar eigenlijk moeten we het enorm waarderen. Dat besefte ik ook tijdens het asielzoekersvraagstuk. Er komen mensen uit oorlogsgebieden naar ons land waar vrijheid normaal is. Zij hebben echter veel leed meegemaakt. Die mensen moeten we meenemen in onze maatschappij. We moeten ze helpen. Oorlog is voor ons dan wel ver weg, maar dat geldt niet voor iedereen! Dat is ook een reden om de Tweede Wereldoorlog niet te vergeten, dat we er over blijven praten en van leren. De herinnering levend houden en kijken naar wat het betekent voor de toekomst. Daarom vond ik het ook zo mooi dat ik bij de herdenking op 4 mei in Wageningen zoveel jongeren zag die een rol speelden in de herdenking. Die zijn onze brug naar de toekomst. Vooruitblikken is net zo belangrijk als herdenken. Wat er is gebeurd, moet een les voor de toekomst zijn.”
Frontlinie
In 2020 is het 75 jaar geleden dat Nederland is bevrijd. Ook in Gelderland – dat negen maanden de frontlinie vormde – staan er tal van herdenkingsactiviteiten op de rol. John Berends is van mening dat de herdenking breed moet worden opgepakt. “Het gaat niet alleen om grote aantallen. Hier in Arnhem zijn gigantisch veel mensen omgekomen, maar ook het kleinere leed mogen we niet vergeten. In veel steden, waaronder Berlijn en Apeldoorn, werden zogenaamdeStolpersteinegelegd voor huizen waaruit in de oorlog Joden zijn verdreven en vermoord. Dat je kunt zien wie er woonden. Opdat we niet vergeten… Overigens kan ik me ook voorstellen dat er mensen zijn die niet graag terugblikken. Mijn ouders spraken zoals gezegd nooit veel over de oorlog. Die wilden verder. Als je teveel blijft terugkijken, is het moeilijk vooruit te komen.”
Desondanks kijkt John Berends uit naar ‘Gelderland Herdenkt’. Met een uitgebreid educatief programma wordt er in diverse regio’s met ieder hun eigen programma de bevrijding herdacht. “Het wordt een mooi programma. We gaan op verschillende plekken herdenken. En ook voor de toekomst lijkt het goed te komen. Ik vind het mooi dat veel monumenten zijn geadopteerd door scholen, waardoor de overlevering plaatsvindt. Dat is belangrijk nu de veteranen langzamerhand uitsterven. We moeten daarnaast levend houden dat we na de oorlog onze democratie hebben kunnen inrichten. Het is misschien een beetje politieke uitspraak, maar ik erger me enorm aan al dat commentaar op de Europese Unie. Of je er wel of niet uit moet stappen. We weten toch allemaal waarom de EU is opgericht? Voor vrede en veiligheid in Europa. En de EU heeft ons die veiligheid gebracht. Daar moeten we voorzichtig en respectvol mee omgaan. We kunnen het als land echt niet alleen. Door samen op te trekken, krijg je begrip en respect voor andere culturen, en landen. Begrijp je elkaars normen en waarden. En daar gaat het in de basis om. Alleen door open te staan voor elkaar voorkom je drama’s zoals die we nu gaan herdenken.”
Auteur: Sjoerd Geurts, fotografie Bas van Spankeren Bron: Magazine Dichterbij Rabobank Arnhem en Omstreken
Ik mag voor mooie opdrachtgevers bijzondere verhalen maken. Het verhaal over de Presikhaaf University – gepubliceerd in magazine Dichterbij van Rabobank Arnhem en Omstreken – deel ik graag. Het gaat over een Arnhemse achterstandswijk met problemen. Althans, zo zien veel mensen de Arnhemse wijk Presikhaaf. Nabil el Malki (24) en Melvin Kolf (33) van de Presikhaaf University laten een veel mooier gezicht zien. Zij gaven hun baan op voor hun buurt…. Ik ben onder de indruk! Hier word ik vrolijk van!
Een doordeweekse zomerdag. Buurthuis De Overkant aan de Bethaniënstraat in Arnhem vormt het kloppend hart van de Presikhaaf University. Daar heb ik afgesproken met Nabil el Malki (24) en Melvin Kolf (33). De twee initiatiefnemers van de Presikhaaf University. Ook vrijwilliger van het eerste uur Nehkomi Veldt (26) schuift aan. Het verhaal van de drie mannen klinkt als een sprookje. Ze kregen het voor elkaar de geplaagde wijk Presikhaaf, waarin ze zelf opgroeiden, tot leven te wekken. Jongeren groeiden onder hun leiding in een rol als vrijwilliger en zetten zich tegenwoordig op hun beurt weer in voor de kinderen uit de buurt. Hoe mooi kan een verhaal zijn? Waarom Nabil, Melvin en vrijwilligers als Nehkomi dit doen? Omdat ze trots zijn op de wijk waar ze zijn opgegroeid. Dit is hun thuis.
Nabil el Malki (24) studeerde bestuurskunde aan de Radboud Universiteit in Nijmegen en werkte tot vorig jaar bij een adviesbureau en het ministerie van OCW. Melvin Kolf (33) ging na een korte loopbaan als betaald voetballer aan de slag als Projectleider jongerenwerk bij Rijnstad. Nabil verzorgt vanmorgen de koffie: “Ik heb het hier altijd prima naar de zin gehad. Maar ik besef ook dat Presikhaaf een bijzondere wijk is. Met grootstedelijke problematiek, criminaliteit, armoede, schulden. Een jaar of vijf geleden kwamen twee moeders uit de wijk op ons af met de vraag of we iets konden betekenen voor hun kinderen. Bijvoorbeeld in de vorm van huiswerkbegeleiding…”
“Waarom die moeders bij ons terechtkwamen?”, vervolgt Melvin Kolf. “Nabil en ik waren al actief als jongerenwerker en daardoor het gezicht van de wijk. Wij wisten hoe we met jeugd om moesten gaan. We zijn serieus met de vraag van de moeders aan de slag gegaan en eigenlijk dachten we meteen groter. Waarom niet een middag huiswerkbegeleiding voor een grote groep kinderen? Het mooie is dat we veel jongeren bij dit project betrokken hebben. Allemaal jongeren uit de wijk. We hebben ze opgeleid tot vrijwilliger waardoor ze voor de kinderen uitgroeiden tot rolmodel. Het werkte aan alle kanten voortreffelijk.”
Nieuwe initiatieven Het succes wierp zijn schaduw vooruit. Er kwamen steeds meer aanvragen en ook op andere vlakken werden vier jaar lang initiatieven ontplooid. Nabil: “Het werd snel groter. In mei vorig jaar zijn we bij elkaar gaan zitten. Hoe wilden we verder? Uiteindelijk kwamen we op het idee om een eigen bedrijf op te richten: de Presikhaaf University. Dat was niet zomaar een beslissing. Ik werkte op dat moment bij een adviesbureau en het ministerie van OCW en Melvin was projectleider jongerenwerk bij Rijnstad. Wilden wij ons veilige bestaan opgeven voor onze eigen wijk? Om iets te betekenen voor de jongeren in Presikhaaf? Het antwoord was volmondig ja.”
Melvin: “Het was best ingrijpend. Ik heb drie kinderen en ik weet nog dat ik mijn vrouw over de plannen ging vertellen. Dat ik mijn baan wilde opgeven. Haar antwoord? ‘Als jij dat wil, moet je het doen! Ga ervoor.’ Het was een sprong in het diepe. Heel spannend maar ook mooi? Onze droom kwam uit.”
Ondernemerschap
De Presikhaaf University was geboren. Nabil en Melvin werden enkele maanden geleden van vrijwilliger in één klap ondernemer. Vier keer in de week worden er anno 2019 huiswerklessen gegeven en net zo vaak zijn er sportactiviteiten. De kinderen kunnen overal gratis aan deelnemen. Nabil: “We willen niet dat er thuis de keuze gemaakt moet worden tussen de boodschappen of huiswerkbegeleiding. Iedereen heeft hier recht op.”
Maar liefst vijftig jongeren uit Presikhaaf helpen inmiddels als vrijwilliger mee en bijna honderd kinderen komen wekelijks naar een activiteit. Nabil: “We zetten samen de schouders onder Presikhaaf. We zijn trots op onze wijk. Het is mooi te zien dat jongeren het goed oppikken. Feitelijk begeleiden we ze in hun weg naar de maatschappij. Dat ze daar goed terechtkomen.”
Presikhaaf University is een platform waar jongeren en kinderen uit de wijk aan deel kunnen nemen. De samenwerking met de gemeente Arnhem, die ook financieel bijdraagt, is innig. Maar de kersverse ondernemers werken ook samen met andere partijen om programma’s te uit te rollen en gelden binnen te halen om de onderneming tot een succes te maken. Daarnaast staan er nieuwe activiteiten op de rol, zoals begeleiding bij de overgang van basisschool naar voortgezet onderwijs en een festival. Melvin: “De vrijwilligers mogen ook met eigen initiatieven komen. Zoals met Sinterklaas toen iemand zich afvroeg of alle kinderen in de wijk wel een cadeautje kregen. Uiteindelijk is hij daar samen met ons mee aan de slag gegaan en werd uiteindelijk niemand overgeslagen op Pakjesavond. Iets terugdoen voor een ander. Daar gaat het bij ons om. Dat maakt een mooie samenleving.”
Rolmodel
De kracht van de Presikhaaf University is de rol die de vrijwilligers oppakken. Iedere vrijwilliger ontvangt een vrijwilligersvergoeding en krijgt de gelegenheid om te groeien. In een rol als sport- en spelbegeleider, docent of trainer. Ze worden een rolmodel voor de kinderen en pakken die rol volgens Nabil: “Wij leiden feitelijk de burgers van de toekomst op en begeleiden ze naar de maatschappij. Je wil niet weten hoeveel talent hier rondloopt. Het logo van de Presikhaaf University? Gemaakt door een vrijwilliger. De website eveneens. We doen alles zelf. Je krijgt hier ruimte om te ontwikkelen en al deze ervaring staat prima op je cv.”
Sjoerd Geurts
Bron magazine Dichterbij Zomer 2019 – Rabobank Arnhem en Omstreken – Fotografie Bas van Spankeren
Nee, dit jaar gaan we niet naar de zon. De stranden van Zuid-Frankrijk laten we voor wat ze zijn. De familie – waaronder tieners van 15 en 17 – heeft gekozen voor een actieve vakantie in Denemarken en Zweden. De vakantiefolders beloven veel natuurschoon en lagere temperaturen dan we in het ‘zuiden’ gewend zijn. Maar dat is deze zomer niet zo erg. Op het moment dat Nederland zweet van de hitte (de 40 graden wordt aangetikt) lopen bij ons de druppels langs het lichaam van de inspanning. Mountainbiken, kanoën, klimmen en rodelen. Het kan allemaal in een aangename omgeving waar we blij zijn met 23 graden celsius.
De reis begint in Noord-Duitsland. Bij Puttgarten gaan we met de veerboot de grens over naar Rødby om in Denemarken een paar dagen om het heerlijke eiland Møn te bezoeken. En natuurlijk vergeten we daar de wereldberoemde witte krijtrotsen niet. Vanuit Geo Center Møns Klint dalen we 494 treden af naar de voet van de rotsen waar de prachtige vergezichten een prachtige beloning zijn voor de inspanning die we moeten leveren. Een bijzondere belevenis die je niet mag missen bij een bezoek aan Møn. Met de kinderen trekken we daarna ook nog met de mountainbike de bossen in langs de kliffen. Een spannende en sportieve ervaring. Zelfs de lekke band van de jongste gooit geen roet in het eten. De begeleider wisselt de band binnen een paar minuten. Louis Hamilton kan er met zijn Formule 1 bolide een voorbeeld aan nemen ?.
Twee dagen blijven we op het eiland, om vervolgens een dagje Kopenhagen te doen. Een leuke afwisseling. Vanuit ons hotel in Glostrup zijn we met de trein in 12 minuten in het hartje van de stad. Natuurlijk een bezoek aan de kleurige Nyhavn, een belangrijke toeristische trekpleister van de stad. Aan de haven zijn veel restaurants en bars te vinden met vooral zomers overvolle terrassen. maar wij hebben snel een plekje. Eten doen we in het amusementspark Tivoli, pal tegenover het station. Bijzonder zo pal in het hart van de stad. Een hapje eten, een achtbaan en lekker op het gras hangen. Het kan hier allemaal.
De volgende dag trekken we verder. Via de Sontbrug naar Zweden waar we via de stad Malmö reizen naar Isaberg Mountain Resort bij het dorp Hestra. Waar je in de winter met de ski’s de sneeuwhelling afstuift, kun je in dit natuurreservaat gedurende de zomer een actieve vakantie houden. En dat doen we. Twee dagen mountainbiken – wat een prachtige maar soms ook pittige routes – een heerlijke tocht met de kano over het grote meer, klimmen in het klimpark en rodelen door de bergen op de gloednieuwe baan. Een beleving. Hier vermaken we ons een week lang prima in een typisch rood Zweeds huisje – een Stuga – om vervolgens via Göteborg en de veerdienst van Stenaline weer naar Denemarken te reizen. Waar de vakantie eindigt in het dorpje Bønnerup Strand in Midden Jutland. Een paar dagen niks doen. Genieten van de zee en de bootjes en een uitstapje maken naar openluchtmuseum Den Gamle in Arhus. Een prachtig zusje van het Nederlands Openluchtmuseum, maar dan midden in de stad. Een bijzondere ervaring en een mooie afsluiting van twee weken Scandinavië. Dat smaakt naar meer….
Sjoerd Geurts
Foto’s: Isaberg Mountain Resort en eiland Møn Sjoerd Geurts
De inschrijving van de Kamer van Koophandel liegt niet. In januari 1994 schreef ik me in als ondernemer en begon de teller te lopen. Dat betekent dat Geurts Media deze maand 25 jaar bestaat. Een momentje om bij stil te staan. 25 bijzondere jaren.
Na mijn opleiding begon ik samen met Ton de Vlieger en Paula van Remmen Duivoorts Weekblad. Mooi om iets nieuws van de grond te krijgen. Maar mijn koers veranderde al snel na een telefoontje uit Arnhem ‘of ik op gesprek wilde bij Vitesse-voorzitter Karel Aalbers’. Een periode als perschef volgde. Ik mocht de communicatieafdeling vorm geven, Karel Aalbers pr-matig in toom (proberen) te houden en dicht tegen de spelersgroep aan kruipen. Mooie ervaringen, maar de turbulentie van de voetballerij was toch niet voor deze Groessense jongen weggelegd. Daarom begon mijn ondernemersavontuur al voorzichtig tijdens mijn werk als perschef voor Vitesse. In die periode schreef ik me namelijk bij de KvK in en sorteerde ik voor op een ondernemersavontuur. Ik sprong in het diepe en het lukte me snel boven water te komen en te gaan zwemmen. Nu 25 jaar later zwem ik nog steeds….
Er is in al die jaren zoveel gebeurd dat het amper te vatten is in een paar regels. Maar een paar highlights durf ik wel te geven:
Zoals die bijzondere interviews met bekende Nederlanders zoals mijn held André van Duin (wat praat die man snel), Jos Brink (wat een aardige bedankkaart ontving ik na het interview), Edwin ‘Ome Willem’ Rutten (aardige vent) of BZN-zanger Jan Keizer (die tijdens het interview in een hotel werd belaagd door een bus bejaarden).
Het werk voor de sportredactie van De Gelderlander (vooral de regionale voetbalderby’s waren geweldig). Ik denk nog steeds dat de regionale journalistiek de toekomst heeft.
De zelfgeorganiseerde persreis naar Canada waar ik onder meer Evert van Benthem interviewde.
Het hoofdredacteurschap van Lindus (al vijftien jaar). Met dank aan Cees Cator die me introduceerde op advies van Ton de Vlieger (!).
Het oppakken van crossmediale uitdagingen. De wereld vroeg om film en daar beet ik me in vast. Mijn tv-journalistieke basis had ik meegekregen op de Academie voor Journalistiek en Voorlichting en nu kwam de tijd om het geleerde in de praktijk te brengen.
Het al sinds jaar en dag meewerken aan toeristische en verkiezingskranten c.q. magazines voor de gemeente Montferland.
Het presenteren van speciale bijeenkomsten (zoals de Liemerse Sportprijs of de verkiezingsavond bij de gemeente Montferland).
De overname van het bedrijf Persbelangen. Sindsdien leveren we landelijk ook puzzels.
Het schrijven voor tal van mooie magazines zoals het vroegere voetbalmagazine Hattrick, magazine DUS, Hoor (Beter Horen), Henk en Fred (elektrotechniek), Expovisie, Festivak, QM, Dichterbij.
De langdurige relatie met de Rabobank (film en tekst) en corporatie Plavei (film en tekst).
Mijn avontuur met Leo Preusting. Samen hebben we het bedrijf Geurts & Preusting Communicatie gehad. Leo leerde me als senior de nodige journalistieke kneepjes.
Onze themapagina’s die nog steeds landelijk door kranten geplaatst worden.
Het samen met Pablo van Dick en Pascal Lindeman deel uit maken van de projectgroep De Liemers Helemaal Goed om deze regio om de kaart te zetten. Met mooie initiatieven zoals de Liemerse Sportprijs. Wat geeft dat veel positieve energie. En wat te denken van ons initiatief Liemers Actueel.
Het hoofdredacteurschap van De Liemers Helemaal Goed Courant, gemaakt door leerlingen van het Candea College en Liemers College. Het is echt bijzonder om met jongeren zoiets moois te maken.
Het samenwerken met Cees Cator. Creatief, chaotisch. Heerlijk.
Het interview met jonkheer Huub van Nispen tot Sevenaer. Met rode oortjes de oprijlaan en het kasteel in. En ook nog rond mogen kijken….
Ons kantoor (samen met Niels Jansen) op het koor van de voormalige kapel in het historische Juvenaat. Oké in de winter wel een jas aan, maar het had wel wat.
Filmen voor de gemeente Montferland en Zevenaar (altijd heel gezellig).
Het schrijven van mijn eerste boek Familiebedrijven in de Liemers (en de avond bij Lindus waarop ik het vorig jaar mocht presenteren).
En bovenal de meer dan prettige samenwerking met mooie partnerbedrijven zoals Sprong reclamebureau, Bureau de Clou, De Vlieger Van Remmen, SWS Teksten, Blik op Online en fotografen zoals Bas van Spankeren en Jacques Kok.
Oké ik ben eenpitter, maar eenzaam is mijn werk als zelfstandige zeker niet. Ik werk met tal van partnerbedrijven, trek er dagelijks op uit, ontmoet bijzondere mensen en mag ik alle vragen stellen die ik maar in mijn hoofd heb. Ja ik heb een fantastisch vak!
Of 25 jaar jubileum reden is voor een feestje? Misschien wel. Maar de regio heeft rond het boek Familiebedrijven in de Liemers wel even genoeg ‘Geurts’ gehad. Op naar de dertig jaar…
Grote witte vlokken dwarrelen naar beneden. We kijken verbaasd om ons heen. De megagrote kerstboom, de talloze sfeerlampjes, de aanstekelijke kerstmuziek en de onverwachte sneeuwbui maken het plaatje compleet: het is kerstmis in Disneyland Parijs.
De kerstperiode leent zich bij uitstek voor een knus familie-uitje. Natuurlijk kun je een gezellige kerstmarkt bezoeken in binnen- of buitenland, maar opvallend is dat de laatste jaren steeds meer attractieparken tijdens de kerstperiode de poorten openen. Zo kun je schaatsen in de Winter Efteling of ouderwets broodjes bakken bij het Nederlands Openluchtmuseum.
Wij – een jong gezin met twee kinderen van 10 en 12 jaar – zoeken het dit keer over de grens. We sturen onze auto richting Frankrijk, waar we ons een dag lang onderdompelen in ‘Magical Christmas’ van Disneyland Parijs. Ons bezoek vindt plaats midden in het winterseizoen. De dag begint regenachtig, maar de schoonheid van het park maakt veel goed. Disneyland is veranderd in een kerstlandschap! Met opvallende decoraties, veel kerstbomen en sneeuw… Hoe ze het voor elkaar krijgen? Ik weet het niet. “Maar dit is èchte sneeuw hoor”, bezweert mijn jongste zoon Nick (10). Ik laat hem in de waan.
Achtbanen en treintjes De ‘mannen’ zijn klaar voor enkele spannende attracties. We zijn er maar een dag en moeten keuzes maken. Achtbanen, treintjes, shows. Ze komen volop aan hun trekken. “Ik wil in ieder geval in het treintje”, zegt Nick, doelend op de Big Thunder Mountain Railroad. Een achtbaan voor jong en oud. Zijn oudere broer Kevin zoekt het liever wat ‘sneller’ en besluit te gaan voor de attractie Indiana Jones, waarbij mijnwagentjes door de ruines suizen. “Echt vet”, zo luidt zijn stoere oordeel na de in mijn ogen enge en heftige rit…
Natuurlijk doen we ook het naastgelegen Walt Disney Studios aan. Daar trekt de nieuwe show Ratatouille onze aandacht. Op het knusse Parijse pleintje Place de Rémy heeft de attractie een plek gekregen. In Ratatouille is moderne techniek verwerkt. In een ‘ratmobile’ ‘vlieg’ je door de bekende filmkeuken van Gusteau’s restaurant. De 3D bril zorgt in combinatie met de bewegende ‘ratten’ voor een 4D ervaring. Heel bijzonder.
“Wauw”, zegt mijn oudste zoon Kevin (12) na zijn derde rit op rij. “Ik zie iedere keer weer iets nieuws. Alsof ik telkens in een nieuwe film terecht kom.” Grappig en commercieel handig is dat je aan het eind van de attractie meteen bij het ‘echte’ restaurant wordt afgezet. In stijl ingericht natuurlijk. Tegen de avond keren we terug naar het grote Disney Park, waar we Disney’s Kerst Parade niet willen missen. Deze trekt enkele keren per dag door het park. We zien de beroemde Disney-held Mickey en al zijn vriendjes in kerstuitdossing voorbij komen. De Kerstman ontbreekt niet. We worden geconfronteerd met gebakken lekkernijen, gigantische zuurstokken en Mickey-vormige peperkoek mannen. De jongens genieten. Wij dus ook!
Sneeuwpop Olaf We bekijken de parade pal naast de mega kerstboom van 24 meter hoog die bij de ingang, recht tegenover het kasteel staat. De boom neemt een centrale plaats in op Town Square en is versierd met meer dan duizend decoraties! In de avond ziet deze boom er nog indrukwekkender uit. Dat merken we als we enkele uren later terugkomen voor de muzikale ceremonie Magical Christmas Wishes. De lichtjes flonkeren en de sneeuw dwarrelt neer. De show is nog niet afgelopen of het volgende spektakel wacht. De komische sneeuwpop Olaf – uit de Disneyfilm Frozen – is ceremoniemeester van de avondshow, Disney Dreams of Christmas. Deze wordt op het kasteel van Doornroosje geprojecteerd en begeleid met fonteinen, special effects en vuurwerk. De techniek staat voor niets. Voor het eerst vandaag zijn de mannen – Kevin en Nick – stil. Met open mond bekijken ze de magie van kerstmis. Een bijzondere dag is bijna ten einde.
Welkom op mijn webblog. Op deze plek deel ik informatie uit mijn vakgebied, bespreek ik zaken die in de regio spelen en geef ik een kijkje achter de schermen van mijn bedrijf Geurts Media. Uw reacties zijn meer dan welkom!
