Zelden zal er zoveel geschreven zijn over een persvoorlichter als deze dagen. Ester Bal gaat Vitesse verlaten en dat is nieuws. Het brengt bij mij herinneringen naar boven. Slechts een enkeling weet het nog, maar twintig jaar geleden was ik de eerste perschef bij de altijd kleurrijke Arnhemse voetbalclub. Een mooi moment om voor het eerst in al die jaren een paar anekdotes te delen.
Het zal rond 1994 zijn geweest. Eén onverwacht telefoontje van een onbekende. Of ik wilde solliciteren naar de functie van perschef / pr-manager bij betaald voetbal organisatie Vitesse. Het was geen 1 april-grap. Natuurlijk wil een net afgestudeerde voetbalfanaat dat wel. Een dag later had ik in stadion Nieuw Monnikenhuize een gesprek met Vitesse-voorzitter Karel Aalbers. Weer een dag later was het contract rond. Zo ging dat toen bij Vitesse.
Ik moet er deze dagen regelmatig aan denken. Vitesse wordt door de journalistiek tegenwoordig FC Hollywood aan de Rijn genoemd, maar de club was altijd al kleurrijk en ambitieus. Het hoort een beetje bij de voetbalwereld.
Het viel niet mee om in een nieuwe functie voet aan de grond te krijgen. En een stropdas dragen vond ik ook een hele opgave. Maar Vitesse was klein en overzichtelijk en in stadion Nieuw-Monnikenhuize was het altijd gezellig en knus. Met bijvoorbeeld Henk Sanders als stadionmanager, Rein Papenburg als algemeen directeur, Rob Gudden als commercieel directeur en Berma Los als ‘sponsormanager’. En niet te vergeten Binne Klaver, Henkie Knoops en Henk van Arnhem, de mannen van de werkvloer. Henk van Arnhem staat nu in de kantine van SML. Ik heb laatst nog oude herinneringen met hem opgehaald toen ik met mijn zoontje daar moest voetballen.
Bijvoorbeeld over het happy hour op vrijdagmiddag. Ik was met Rein Papenburg een van de weinige ‘kantoormensen’ die aan het eind van de week het bureau aan de Jansbuitensingel verliet en met de mensen van het ‘stadion’ nog een borrel ging drinken. Erg gezellig!
Dennis de Nooijer
En zo zijn er veel anekdotes. De Dorpsraad Elden ageerde tegen de komst van Gelredome. Karel Aalbers ging een avondje praten met de wijze mannen. Die hadden zich vast voorgenomen dat het stadion er niet zou komen. Een talent van Aalbers was zijn overredingskracht. Met de mond open heb ik hem aanhoord. Hij beloofde een dorpsplein en ik geloof een dorpspomp en de mannen hapten toe. Pas dagen later werden ze wakker in Elden. Ik wist niet wat ik meemaakte. Heel bijzonder.
Of de aankoop van nieuwe spelers. Ooit tekende Ferdy Vierklau op het kantoor van Aalbers aan de Jansbuitensingel een contract. Het moest nog geheim blijven. Een journalist zat buiten te posten. Hij wist dat er iets ging gebeuren. Ik moest daarom de achteringang bewaken. Eerst om Vierklau binnen te loodsen en daarna zou Dennis de Nooijer, de topscorer van Nederlands destijds, ook arriveren om een contract te tekenen. Hij arriveerde vreemd genoeg nooit. En tekende nooit een contract. Peter Gerards was zijn manager, maar onbereikbaar? Waarom? Ook dat gebeurde bij Vitesse.
Of het jaarlijkse feest bij Karel Aalbers in Eerbeek. Tijdens mijn afscheid wist ik maar net aan de klauwen van John van den Brom en Theo Bos te ontkomen om niet met kleren en al in het zwembad te belanden.
Of het ontslag van Ron Spelbos. ’s Morgens werden de puntjes op de i gezet – ook met het kamp Spelbos. Ik was er getuige van. Samen met Karel Aalbers, Herman Veenendaal, Rein Papenburg, Ron Spelbos en zijn zaakwaarnemer. Er zou één verhaal naar buiten gaan, maar ’s middags hoorde ik op de radio en voor de camera van Evert ten Napel hele andere teksten. Tsja, ook dat is de voetbalwereld.
Gestaakt
Of die gestaakte wedstrijd tussen Vitesse en het Turkse Elftal. Al googelend vind ik nog steeds een oud volkskrantartikel terug. Nadat Raymond Atteveld was geveld door een elleboog, bestormde het publiek het veld. Rennend moesten de Vitessenaren vluchten voor het publiek. In de kleedkamer trof ik Arco Jochemsen en Martin Laamers bloedend aan. Dat mocht ik bij NOS Langs de Lijn gaan uitleggen….
Of het trainingskamp op Gran Canaria. Tijdens het Maspalomastoernooi speelde Vitesse – ik meen – tegen Sofia. Een sponsor liet Karel Aalbers van de tribune halen om zo gratis naar binnen te kunnen. De tribunes waren vrijwel leeg en de kaartjes kostten daar vijf gulden (!) per stuk. Gekke wereld waar ik in was beland…. We zijn daar nog een avondje wezen stappen. Met spelers zoals Roy Makaay, Louis Laros, Dejan Curovic, Theo Bos en Edward Sturing. We kwamen ook de journalisten van de Arnhemse Courant en De Gelderlander tegen. Dat kon allemaal. Dejan Curovic kon heel wat biertjes wegwerken en Dmitri Shoukov rookte als een ketter. Ook Geert Verwaaijen was er bij. Geert Verwaaijen is een voorbeeld van een betrokken Vitessenaar. Ik vraag me af of iedereen dat bij Vitesse wel in de gaten heeft, maar Geert liep in mijn tijd al bij het eerste elftal als masseur rond. Hij overleefde alle stormen en masseert nog steeds de spieren van de vedetten. Zit zelfs nog steeds op de bank bij Vitesse 1. Over cultuurdragers gesproken…
Ik besloot al redelijk snel weer een stapje terug te doen. Als jonge twintiger was het toch wel veel hectiek tegelijk. Gelukkig was het fenomeen persvoorlichter inmiddels wel geland bij personeel en spelers. Ik werkte Frank Huizinga in als mijn opvolger en later kwam Ester Bal voor hem in de plaats. Ik heb respect hoe zij het hebben opgepakt. Mijn laatste klus was de persconferentie waar Leo Beenhakker als nieuwe trainer werd voorgesteld. Hij nam het over van interim-trainer Frans Thijssen. Karel Aalbers vroeg mij om tactisch tegen Frans te zeggen dat hij niet zijn ‘hawaii-blouse’ aan moest trekken. Het moest in stijl gebeuren… Dat lukte getuige deze foto… ”
Tot mijn volgende blog
Sjoerd Geurts
Op de foto vanaf links vanaf links Sjoerd Geurts, Karel Aalbers, Leo Beenhakker, Frans Thijssen
